ความสุขเล็กๆ

เมื่อคืนได้รับเมลจากเวบขายรูปออนไลน์เวบหนึ่ง ว่าสองภาพของคุณได้รับการอนุมัติให้สามารถขายได้ผ่านทางเวบไซต์เค้า เห็นเมลแล้วแอบปลื้มปริ่มอยู่ในใจ (ปาดน้ำตาแปร๊ป T_T) คนที่ไม่ได้เป็นนักถ่ายรูปแบบจริงจังอาจจะไม่เข้าใจอารมณ์นี้ แต่หากเป็นนักถ่ายรูปด้วยกันแม้จะเป็นเพียงแต่สมัครเล่น ไม่ได้เป็นอาชีพก็ตาม ต่างคงเข้าใจในโมเมนท์นี้อย่างแน่นอน

ภาพบางภาพที่คนในเฟซเหลือบปรายดูไม่ถึงสิบวินาทีแล้วผ่านไป แต่คนสร้างภาพกว่าจะได้ภาพนั้นๆมา ต้องลงแรงไปเท่าไหร่ ตั้งแต่ออกทริปไปถ่ายรูป ตากแดด ตากเหงื่อ กลั้นหายใจ กดชัตเตอร์ไปเป็นร้อยๆรูป เพื่อให้ได้ภาพที่สวยงามตามที่ตั้งใจไว้ เสร็จแล้วก็มานั่งโพรเซสเพื่อให้ภาพ เพื่อลดนอยซ์ ทำภาพให้ชัดขึ้น ปรับแต่งสีและโทน ให้อารมณ์ออกมาตามที่ต้องการจะสื่อเรื่องราวของภาพนั้นๆ

บางคนถามว่าทำเพื่ออะไร ตอบได้เลยว่า ทำด้วยใจรักล้วนๆ หากใจไม่รักจริง คงไม่มานั่งเสียแรง เสียเวลา ขนาดนี้ เงินก็ไม่ได้ เพราะไม่ได้รับจ้างถ่ายภาพ อย่างเก่งก็ได้แต่ถ่ายภาพให้เพื่อนๆร่วมก๊วนแค่นั้น แต่มันเป็นความสุขที่เราได้ทำ ได้จับกล้อง ได้ออกไปถ่ายรูป ได้ดูรูปหลังกล้อง ได้ลุ้นว่า จะมีภาพสวยมากน้อยแค่ไหนกับทริปนั้นๆ

ที่จริงแล้วเคยส่งไปที่เวบขายรูปออนไลน์สองสามเวบอยู่เหมือนกัน แต่ผลตอบรับที่กลับมาคือ ไม่ผ่านพร้อมเหตุผลที่ว่า ภาพของคุณเหมาะที่จะเอาไว้ชื่นชมและพึงพอใจส่วนตัว มากกว่า สรุปง่ายๆคือเป็นภาพที่ไม่ใช่แนวทางของภาพที่จะเหมาะเอาไปขายต่อในตลาดซื้อ ขายภาพ (ควรจะดีใจหรือเสียใจดี เพราะหมายถึงภาพดี แต่ขายต่อไม่ได้ ปาดน้ำตาอีกรอบ T_T)

จนลองหาเวบใหม่แล้วมาเจอที่ใหม่ ก็ลองส่งไปเล่นๆเพื่อดูผลตอบรับ ว่าจะได้รับคำตอบกลับมาเช่นเดียวกันอีกหรือไม่ ปรากฏว่าเวบนี้ได้รับการอนุมัติให้ขายได้ เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า บางทีไม่ใช่ว่าเราเองไม่ดีพอ แต่หากเป็นเราไม่พอดีกับสิ่งแวดล้อมในสังคมนั้นๆ เพียงแต่เราต้องมองหาที่ที่พอดีกับเราเองด้วยเช่นกัน

______________________________________
หากใครมีบล๊อกที่ blogspot สามารถแอดกันมาได้ที่นี่ค่ะ
https://aorangel.blogspot.com/
***รับดูแลเพจแอดมิน ทางด้าน marketing content
เขียนบทความพร้อมภาพประกอบ email: aorpaka@gmail.com***